Pies o niejadalnym kolorze - część 2

Było już grubo po objedzie. Nawykłam już do obecności tego kochanego psiaka w naszym domu. Teraz cała nasza piątka, w jeśliby policzyć i nienarodzonego jeszcze Amadeusza, to szóstka siedziała w kuchni. Darek przygotował kolacje. Mieliśmy taki podział obowiązków. Ja obiady, a on śniadania i kolacje.

– Sałatki, ktoś chce? – zapytał.

– Ja bym zjadł, ale gdybyś nie bazował na pomidorach. – Byłam pod wrażeniem, że Konrad użył wyrazu „bazował”. Nie przejęłam się jednak tym. Wzięłam nałożyłam sobie szyneczki na kanapeczkę i się nią zajadałam. Oczywiście Inglotowi też rzuciłam szynkę, cały taki duży plasterek.

– Nie, to nie. Lekcje chociaż odrobione? – zapytał się mój mąż.

– Już dawno – odpowiedział Konrad.

– A ty? – zwrócił się Darek do Oli.

– A co cię to obchodzi? Moim ojcem nie jesteś. – Ja nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego ona nawet nie stara się z nim dojść do porozumienia, nawet nie próbuje.

– Ola, on tylko pytał.

– To niech się mnie nie pyta – odrzekła z cwaniackim uśmieszkiem na ustach. Darek w tym czasie patrzył na mnie wyczekująco, jakby wymagał bym coś zrobiła, a co ja miałam zrobić do cholery?

– W takim razie ja pytam. Odrobiłaś lekcje?

– Pytasz, bo on się zapytał, zawsze robisz jak on chce.

– Pytam, bo…

– Bo Darek tak chce – wtrąciła się i dokończyła za mnie, choć nie po mojemu.

– Odejdź od stołu – zażądałam.

– Jak sobie wielmożna pani Przybylska życzy – rzekła, upuściła swoją kanapkę na talerz, zamrugała bezczelnie oczami, uśmiechnęła się i wyszła.

– Ciekaw jestem czy to Aleksa wychowanie czy twoje.

– Możesz nie krytykować, bo w większej mierze też twoje. Zamieszkaliśmy z tobą gdy miała pięć lat.

– Czyli to moja wina? – zapytał Darek.

– Bo się jej boisz.

– Co? Sugerujesz, że boje się czternastoletniego dziecka?

– Tak, Darek, ty się jej boisz bo nie jesteś jej ojcem.

– Mam ci udowodnić, że jest inaczej? Tylko abyś potem mnie nie powstrzymywała. – Tym razem się uniósł, wręcz podniósł głos.

– Nie kłóćcie się! – krzyknął Konrad.

– Nie kłócimy się, zobacz jak Inglot ładnie żuje – rzekłam uspokajająco do syna i wszyscy zerknęli na psa, który mocował się z butem mojego męża.

– To moja najlepsza para.

– To znaczy, że ma naprawdę dobry gust.

– Może lepiej mu to zabrać, bo jeszcze może mu zaszkodzić – zaproponował Konrad.

– Zabierzcie mu to, bo one pól tysiąca kosztowały. – Usłyszałam śmiech Oli dobiegający z salonu.

– Za karę tym z nim wyjdziesz! – Krzyknął do niej Darek.

– Ja, dlaczego ja? Ja się tylko ucieszyłam, że to nie mojego buta zeżarł.

– Za ten skrajny egocentryzm – odciął się jej Darek.

– Mamo, a ty i Ola to dzielicie ten egocentryzm na pół, czy każda ma swój? – zapytał Konrad.

– Mamusia ma swój – odpowiedział mu Darek.

– Ja nie muszę z nim wychodzić bo to ty go wpuściłeś – wykłócała się Ola.

– Ale za tobą przylazł.

– Przestańcie, ja z nim wyjdę. Mnie się słucha – rzekłam pewnie.

– Bo ma wyostrzony instynkt samozachowawczy – stwierdził Konrad.

– A może mnie po prostu kocha, bo i moich butów nie zjada.

– Jeśli niezjadanie obuwia uważasz za przejaw uczuć, to idąc tym tropem kocha cię cała ludzkość – powiedział Darek siląc się na spokojny ton po tej ostrzejszej wymianie zdań z moją córką. Słodkie było w nim to, że zawsze chciał rozładować atmosferę, dlatego postanowiłam mu w tym pomóc.

– Cóż począć, tak mój urok. – wreszcie się wszyscy zaśmiali, trudno, że ze mnie. Pogłaskałam Inglota po łebku i nagle coś przyszło mi na myśl. Bartek w tym czasie odszedł już od stołu – To jest niesprawiedliwe wiesz?

– Ale co? – zapytał się sądząc, że do niego mówiłam.

– Nie, nic. Mówię do twojego ojca.

– Co jest niesprawiedliwe kochanie?

– Że te beżowe labradory są biszkoptowe, te brązowe czekoladowe, a czarne po prostu czarne.

– Jakoś nie bardzo rozumiem te spożywcze analogie.

– Ja tam wolę gdy coś jest waniliowe, a nie żółtawe.

– Nie chcę być upierdliwy, ale zasadniczo wanilia chyba jest czarna – Darek wymądrzał się jak zwykle. Teraz już byłam pewna, że Konrad to ma po ojcu. – A biszkopty jak są beżowe to są niedopieczone.

– Pewnie ci jest smutno, że jesteś w takim niejadalnym kolorze, co? – zapytałam się Inglota. – Nie martw się, od dzisiaj będziesz lukrecjowy.

– To też niejadalne.

– Jak to nie, takie żelki były.

– Tata ma racje, one są niejadalne – wtrącił się Konrad, który właśnie skończył opukiwać swój talerz i wkładał go do zmywarki.

– Ja to myślę, że problem to będzie dopiero jak się nikt po niego nie zgłosi, po rozwieszeniu tych ulotek – uznał Darek.

– Ale dlaczego? – zapytałam. – Ja go mogę karmić.

– Tu nie tylko o karmienie chodzi, ale pies to obowiązek, to tak jakbyśmy mieli kolejne dziecko.

– Nie rozwieszajmy tych ogłoszeń, ja go chcę zatrzymać – zaoponowałam.

– Nie ma mowy, lepiej by ktoś odpowiedział na ogłoszenia, bo jak nie to szkoda byłoby go do schroniska oddać.

– Ale…

– No właśnie Amanda nie ma ale, ty nawet nie lubisz zwierząt.

– Jego jakoś lubię. W ogóle to będę grzeczna, będę idealną żoną, zrobię co karzesz…

– Przez godzinę czy dwie licząc od mojej zgody? – zapytał i wbił we mnie te czarne ślepia.

– Pies zostaje, postanowiłam.

– Jeśli się ikt po niego nie zgłosi. Będę żył nadzieją, że te ogłoszenia coś dają, choćbym musiał bilbord wykupić.

– Tato, a stać nas na bilbordy w mieście? – zapytał Konrad, który sprzątał ze stołu, choć my jeszcze nie zakończyliśmy jeść.

– To wydatek niższego rzędu niż jakby miał mi zeżreć wszystkie buty.