Pies o niejadalnym kolorze - część 1

Dzień jak każdy inny. Od momentu przymusowego urlopu zajmowałam się głównie chodzeniem po sklepach i przygotowywaniem wyprawki dla swojego kolejnego niechcianego dziecka. Kiedyś śmiałam się z ludzi łapiących wpadkę, drwiłam z tych co wpadali po raz drugi. Co mam więc zrobić? Wyśmiać siebie, że kolekcjonuje te wpadki?

– Konrad, co ty znowu robisz? – zapytałam swojego dziewięcioletniego syna.

– Sprawdzam, czy zawiera wszystkie z możliwych atestów bezpieczeństwa, a co? – Spojrzał na mnie, odgarnął brązowy włos z oczu i wyczekiwał.

– Aha. – Nie było mnie stać na nic więcej.

– Do kitu, nie ma melodyjki Mozarta.

– A co to za różnica? Wiesz synku, takie małe dzieci i tak nie znają się na klasyce.

– I przez takich rodziców jak ty, nigdy się nie poznają. – Poszedł sobie, obrażony wyszedł ze sklepu.

Wyjęłam telefon z torebki i wybrałam numer Darka. Odebrał po jakimś siódmym sygnale.

– Byłem w sądzie, rodzisz?

– Tak, jasne, w siódmym miesiącu. – Ten kto powiedział, że prokuratorzy są inteligentni życiowo był w błędzie. Tylko zaraz, zaraz, kto tak mówił? Mój były mąż.

– Po co więc dzwonisz?

– Z naszym dzieckiem jest coś nie tak.

– Ale byłaś u lekarza, robiłaś przecież badania… – Przez dłuższą chwilę zastanawiałam się o czym on pepla.

– Darek! Ja mówię o Konradzie.

– Nie krzycz na mnie. Co z nim nie jest tak?

– „Co z nim nie jest tak”, wybacz, ale co ty miałeś z Polskiego? – Nie czekając na odpowiedź ciągnęła dalej. – Kiedy wybieraliśmy śpioszki pytał się czy to sto procent bawełny, kiedy grzechotki skrupulatnie pilnował od jakiego są wieku, kiedy…

– Amanda, on jest po prostu wrażliwy. Przejął się, że będzie w roli starszego brata. Czyta książki o niemowlakach. A jak chłopcy to przyjęli?

– Patryka odwiedziłam w ośrodku, będzie w nim jeszcze pięć miesięcy, do osiągnięcia pełnoletności. Jest zdziwiony, że zdecydowałam się na dziecko w tym wieku, ale chce Kazika.

– Kogo?

– Nie damy tak na imię, nie martw się na zapas.

– A co powiedział Kamil?

– Przypomniał, że moje wnuki mają dwa lata. Jest wściekły, że tyle czasu to przed nim ukrywaliśmy.

– To nie to, a dziecko, Amanda.

– To… to DZIECKO. Zadowolony? – zapytałam i poprosiłam ekspedientkę o znalezienie czegoś z Mozartem.

– Zadowolony. Czemu Kazik, a nie Kazimiera?

– Bo to chłopiec.

– Od kiedy wiesz.

– Jak dwóch miesięcy – wyznałam.

– I dopiero…

– Nie mogę teraz rozmawiać, nasz syn mi się zgubił i muszę zapłacić za bujaczek.

– Ja nie wiem jak my utrzymamy to dziecko, skoro zbankrutujemy zanim się urodzi.

– Nie marudź. – Zablokowałam klawiaturę i wrzuciłam telefon do torebki.

– Ten bujaczek i ten jest z melodią Amadeusza Mozarta – powiedziała ekspedientka.

– No to… zaraz, zaraz, jak on miał na imię?

– Kto?

–Mozart.

– Amadeusz. – I w tym momencie wiedziałam jakie imię będzie nosił mój czwarty syn.

Po wyjściu ze sklepu i dotarciu pod dom czekała mnie jeszcze większa niespodzianka. Jakieś coś, nieproszone coś stało przy samych drzwiach mojego pięknego domku, który był niedaleko centrum. Wybrałam więc numer mojego męża.

– Jeśli nie rodzisz, to po co dzwonisz?

– Sympatyczny jak zazwyczaj. Ja nie wiem Konrad co ja widziałam w twoim ojcu. – Spojrzałam w lusterko by dojrzeć syna.

– Ja nie miałem wpływu na to kto został moim ojcem, ty miałaś wpływ na to kto został twoim mężem. – Wymądrzał się parszywiec jeden, po ojcu to miał.

– Amanda, co się dzieje?

– Mężu, jakieś bydle stoi, a raczej siedzi przed naszym domem.

– Bydle w mieście.

– Pies! – wykrzyknęłam i patrzyłam na czarnego labradora.

– Nie krzycz. Spróbuj go jakoś przegonić – zaproponował.

– Pewnie, pójdę do garażu po widły i będę biegać w ciąży za tym bydlatctwem.

– Może jakieś „poszedł pies”.

No to zrobiłam co powiedział. Otworzyłam szybę w samochodzie i wydarłam się „poszedł a wont mi stąd”, a on dalej siedział. Nawet teatralne machanie ręką nie przyniosło rezultatów.

– Z czego się śmiejesz? – zapytałam, bo nadal miałam słuchawkę przy uchu i słyszałam wyraźny śmiech Dariusza.

– Z niczego, po prostu wyobraziłem sobie jak  to musiało wyglądać. Wejdźcie tylnymi drzwiami, a ja wrócę jak najszybciej się da.

Zrobiłam jak kazał i zajęłam się przygotowywaniem obiadu, Konrad w tym czasie przykleił się do szyby i patrzył na to psisko.

– Kupiłaś jabłka.

– Skończ się odchudzać, to się aż niezdrowe robi – odpowiedziałam mojej córce.

– Mówisz tak tylko dlatego, że tobie w obecnym stanie nie wolno – odcięła się, wzięła jedno jabłko z koszyka. Obcięłam od stóp do głów moją czternastoletnią córkę i musiałam przyznać, że była ładna, taka do mnie podobna.

– Nawet nie mam siły cię opieprzać. Widziałaś co się znajduje przed naszym domem?

– Tak, szedł za mną, gdy wracałam ze szkoły.

– Teraz przynajmniej wiem kogo za to winić.

Wtedy drzwi trzasnęły i pojawił się mój mąż, w garniturze i z teczką. Pocałował mnie w policzek i stojąc za mną przyglądał się temu psiakowi, co je było w oknie widać.

– Przecież on ci nic nie robi. Siedzi sobie tylko.

– Wyobraź sobie, że nie lubię mieć w swoim pobliżu czegoś co nie wiadomo co myśli i co knuje.

– I zdecydowałaś się na dzieci? – zapytał Darek.

– I to jeszcze na tyle? – dopełnił do Konrad.

– Może to jakiś rodzaj sadomasochizmu? – zapytała Ola.

– Zejdźcie ze mnie! – Pchnęłam Darka w ramie i wyminęłam. – Wiecie co! Lubię ryzyko, ale są granice brawury. Ten pies ma stąd zniknąć!

– Co ją ugryzło? – usłyszałam ja szeptem pyta Darek moją córkę.

– Nie wiem, wcześniej to chociaż mogła zrzucić na okres.

– Słyszałam!

– Amanda to tylko pies. Masz czwórkę dzieci, piąte w drodze, co ci szkodzi pies przed drzwiami?

– Są jakieś granice brawury, już mówiłam. Mógłbyś tego kundla przegonić, wezwać hycla, albo samemu się w niego pobawić?

– Zaniosę mu wody! – przerwał nam Konrad. Poderwał się natychmiast, podbiegł do stołu, wysypał dekoracje z porcelanowej, brązowej misy. Te dekoracje, które tyle czasu komponowałam i układałam. Pobiegł z moją porcelanową ozdóbką do zlewozmywaka.

– Zaczekaj synku, nie z kranu, weź przegotowaną – zaproponował Darek.

– Może szynki mu dajmy, pewnie jest głodny – dodała swoje trzy grosze Aleksandra, a ja patrzyłam na troje członków mojej rodziny jakby się z choinki urwali, albo nagle powariowali. Oddaliłam się do sypialni by nie uczestniczyć w tym…. w tym czymś.

Kiedy pojawiłam się w salonie to co zobaczyłam, sprawiło, że musiałam z piętnaście razy mrugnąć by w to uwierzyć. Konrad klękał na dywanie i głaskał to zapewne zapchlone bydle. Aleksandra kucała i pozwalała temu czemuś zlizywać makijaż ze swojego policzka. No i był jeszcze Darek, ten sobie po prostu stał, oparty o ścianę, pił kawę i przyglądał się tej scence z wyraźnym zadowoleniem.

– Co on tu robi? – zapytałam.

– Pogłaskaj go – zachęcał Konrad.

– Nie, syneczku, wolę nie.

– Amanda, ale zobacz jaki on milusi – wtrącił się Darek, odłożył kubek z kawą na stół i podszedł do psa, by go pogłaskać po łbie.

– Wolałam jak był sobie milusi na dworze.

– Ech – westchnął teatralnie.

– Słuchaj, nie musiałeś wpuszczać go od razu do domu, chyba, zgadza się? – Ze złości aż uderzyłam pięścią w stół.

– Ale drzwi tylko otworzyłem, sam wszedł.

– To bardzo cię proszę z łaski swojej teraz go wyprowadź.

– Daj mu już spokój, może się ten pies po prostu zgubił – dorzuciła swoje trzy grosze Ola.

– Bronisz Darka, to coś nowego. Zapisze w kalendarzu, powinni to ustalić świętem narodowym, jako zażegnanie ryzyka powstania trzeciej wojny światowej.

– Nie lubię twojego męża, to jest źle. Udaje, że go nie nie lubię jest jeszcze gorzej. Ty weź no się może w końcu matka zastanów, czego ty od życia chcesz. – Moja córka aż tak się zaangażowała w tą wypowiedź, że wstała z tych kucków i wpatrywała we mnie swoje ślepia.

– Nie tym tonem, a co do ciebie – tu zwróciłam się do Darka. – Skoro już go wprowadziłeś, to teraz go łaskawie wyprowadź.

– Mamo, ale jeśli on się naprawdę zgubił – powiedział wolno i dokładnie Konrad, prawie ze łzami w oczach.

– Jeśli się zgubił, syneczku, to dużo łatwiej będzie go znaleźć na dworze niż w naszym domu. – Starałam się być spokojna, ale jak tu być spokojną, gdy banda idiotów zwanych moją rodziną patrzy tylko jak mi życie uprzykrzyć, a ja przecież byłam w ciąży. Należał mi się spokój.

– Naprawdę? – dopytywał Konrad.

– Nie, ona cię kłamie – warknęła w jego stronę Aleksandra.

– Ola, przesadziłaś! – krzyknęłam, bo Konrad już zaczynał tulić psa i miał łzy w oczach.

– Wywalisz go, to jeszcze go coś przetrącić może, jakiś samochód, albo wrotkarz. – Teraz już mój syn mówił przez łzy.

– I widzisz co narobiłeś! – zwróciłam się w stronę mojego męża.

– Ja narobiłem? Ty narobiłaś. – Oczywiście nadal głaskał tego czarnego potwora. – Pies zostaje, potem rozwiesimy ulotki.

Jak usłyszałam jego ostatnie zdanie, to aż opadłam na fotel, który stał za mną, z wrażenia oczywiście. A to bydle wstało, podeszło do mnie i położyło mi swój łeb na kolanach i lizało mnie po dłoniach.

– Ha, widzicie? Lubi mnie.

– Ja tam byłabym bardziej przychylna teorii, że to ze strachu tak zareagował.

– A dlaczego tak uważasz? – zapytał Darek moją córkę i zdawał się trwać w wielkim zamyśleniu.

– Może, to dlatego, że o zwierzętach mówi się, że one lubią tylko dobrych ludzi, a złych wyczuwają na odległość – wymądrzał się Konrad.

– Braciszku, gdyby to było prawdą, to ten pies ze względu na twojego ojca nie podszedł by do naszego domu bliżej niż na kilometr.

– Ola, przesadzasz – zwróciłam jej uwagę.

– Ja przesadzam! Zastanów się w końcu kto jest dla ciebie ważniejszy, mąż czy dzieci. – Tupnęła nogą i pobiegła na górę.

– Daj spokój, minie jej. Bunt nastoletni kiedyś się kończy, przynajmniej tak pisze w poradnikach – powiedział Darek i stanął za mną. Poczułam jego dłonie na moich ramionach. To akurat było przyjemne uczucie. Robił okrężne ruchy po moich łopatkach.

– Przecież ty się śmiejesz z tych poradników.

– Nie z poradników, tylko z ciebie.

– Wielkie dzięki, wiesz?

– No, bo, kochanie, ty zawsze na wszystko znajdziesz jakiś poradnik.

– Tak jak wtedy, gdy kazałaś nam oszczędzać – przypomniał Konrad.

– Nie wracajmy do tego tematy, dobrze synek? – zapytał mój mąż.

– Pewnie, rozumiem doskonale co czujesz, ja też się dopiero po jakimś dłuższym czasie dałem radę otrząsnąć z tego traumatycznego wydarzenia.